نه تو می مــانی و نه انــدوه

و نه هیچیـــــک از مردم ایــــن آبادی...

به حباب نگـــــران لب یک رود قســــم،

و به کوتاهــــی آن لحظه شـــــادی که گذشت،

غصــــه هم می گــــذرد،

آنچنــــانی که فقط خاطــــره ای خواهـــد ماند...

لحظه ها عریاننــــد.

به تن لحظـــه خود، جامه انــدوه مپوشان هرگــــز.